Πρόλογος Μόσχου Τερζίδη 1/3

Ας μη μας φανεί παράξενο, πως ένας λαός, μακριά από τα πνευματικά κέντρα του ελληνισμού, με ελάχιστους ανθρώπους να γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, με γυναίκες εντελώς αναλφάβητες, κατόρθωσε να καλλιεργήσει και να διατηρήσει, έναν πλούτο από δημοτικά τραγούδια για κάθε περίσταση.
Ο άνθρωπος πριν ακόμα μάθει να γράφει, από τα πανάρχαια χρόνια, με στίχους και ρυθμούς τραγουδούσε και χόρευε τη χαρά και την λύπη, τις προσδοκίες και τις αγωνίες του. Παρακλήσεις και ύμνους στους θεούς, ξεσπάσματα χαράς και θρήνων, συνδυασμένα με μουσική και χορό.
Μα και τις περισσότερες εργασίες του με τραγούδι τις συνόδευε, για να παίρνει δύναμη και να ξεχνά τον κάματο της ημέρας. Και στις μέρες μας ακόμα, πολλές φυλές πρωτόγονων ανθρώπων, ενώ δεν έχουν καθόλου δημιουργήματα του γραπτού λόγου, όμως αγαπούν την ποίηση. Έχουν πλάσει, απομνημονεύουν και απαγγέλλουν στίχους με τραγούδια και χορό σε πολλές περιστάσεις της ζωής τους.
Μα και τα μικρά παιδιά πολύ ευκολότερα απομνημονεύουν στίχους με μέτρο και ρυθμό και τους απαγγέλλουν, παρά ένα κείμενο σε πεζό λόγο, ένα παραμυθάκι.
Έτσι το τραγούδι ήταν και είναι η πιο βαθιά έκφραση της ανθρώπινης ψυχής. Με τη μουσική και το χορό ο άνθρωπος εξωτερικεύει τις διάφορες ψυχικές του καταστάσεις. Τον εξυψώνουν πνευματικά, τον εξευγενίζουν. Τέλος το τραγούδι του χαρίζει μια λύτρωση από τα πάθη και τις αντιθέσεις της ζωής, ξεσπά ο άνθρωπος, λέει τον καημό του, εξυψώνεται και φεύγει για λίγο από την πεζότητα της καθημερινής ζωής.
Παρόμοια δημιουργήματα είναι και τα τραγούδια που ακολουθούν. Όλα, μα όλα είναι τραγούδια που τραγουδούσαν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής. Με μουσική κάπως ρυθμική, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο, αρκετά λυπητερή, μα είναι ενός λαού που έζησε μέσα στους κινδύνους, στα βάσανα και στη σκλαβιά.
(Συνεχίζεται...)